मराठी कविता संग्रह Marathi Kavita

 

मराठी कविता संग्रह – Marathi Kavita

Marathi Poem

 

मराठी सप्तसूर कविता

सप्तसुरांच्या येती लहरी

अरे माणसा मार भरारी

 

भरारीचे वादळ सारे

या जगी तू बोल खरे

 

खरे बोलूनिया जो-तो गेला

म्हणून या या जगी अमर झाला

 

अमर वाणी निघे मुखातुनी

म्हणून गाऊ गोड गाणी

 

गाण्याची झाली मधुर गीते

सुमनाने उधळु फुले इथे

 

कळीची ही फुले झाली

वाढत गेल्या फुलांच्या वेली

 

फुले म्हणाली देवाला

माझा नमस्कार पहिल्यांदा तुम्हाला

 – संतुझा

एकांतवास कविता

 

एकांतवास होता छान

रंगाचा मुखडा गोरा पान

 

सांगत गेली ती सांगत

बसली होती अशी पंगत

 

नववतीचा रंग निराळा

होऊ आपण सारे गोळा

 

इंद्रधनुचे सप्तरंग

भिजून गेले माझे अंग

 

सारे मिळून सांगू त्याला

काय रे झाले माझ्या मुला

– संतुझा

उन्हाळा मराठी कविता – Summer Season Poem in Marathi

उन्हाची आली गरम लहर

माणसाने केला जिवाचा कहर

 

माणूस म्हणतो उन्हाला काय हा थकवा

गरम पणाचा आम्हाला आलात चकवा

 

गरमपणा आम्हालाच सोशिना आता

टेकवतो मी तुझ्या पुढे हा माथा

 

माणूस म्हणतो उन्हाला हे लेकरू घे पोटात

उन्ह म्हणते माणसाला आपण सर्व मिळून जेवूया ताटात

 

माणूस म्हणतो उन्हाला तू ऐकून घे जरा

आम्ही करणार नाही असा नखरा

 

माणूस म्हणतो उन्हाची झळ नको बाबा आम्हाला

यश दे तू आमच्या कामाला

 

यश दिले सूर्याच्या उन्हाने

जग जिंकले आपल्या मनाने

– संतुझा

झोप मराठी कविता – Sleep Poem in Marathi

झोप काळाची बहीण

तिचे नाव चांडाळीन

 

ते बेशुधीचे आवरणा

हे आहे आळस पणाचे लक्षण

 

झोप करते खानाखून

झोप करते शरीराचे भक्षण

 

झोप काळाची बहीण

तिचे नाव चांडाळीन

 

झोपेचा हा ओघ निराळा

आळसपणा हा करा वेगळा

 

पाहतो तो पांढरा बगळा

झोपेचा हा खेळ वेगळा

 

झोपे वरती बंधन ठेवा

देव देईल तुम्हाला दुवा

 

झोप काळाची बहीण

तिचे नाव चांडाळीन

– संतुझा

शूर मराठे कविता

शूर मराठे सह्याद्रीचे

डोंगर माथे खणूनी खाचे

 

त्यामध्ये एक वीर जन्मला

शिवनेरी वर शिवबा आला

 

मराठी राज्य स्थापन करण्या

परकीयांना झोकून देण्या

 

परकीयांची होती सत्ता

रयतेला कोणी वाली नव्हता

 

म्हणून आले शिवबा आता

रयतेला मिळाला असा त्राता

 

मिटून गेली रयतेची चिंता

सांगतो मी शिवबा आता

 

स्वराज्य रक्षण कर हे नाथा

म्हणून वंदन करतो आता

 

रयतेचा शिवबा वाली होता

हरपून गेली रयतेची चिंता

– संतुझा

सूर्यास्त मराठी कविता – Sunset Poem in Marathi

 

सूर्यास्त होताच अंधार पडला

अंधाराचा अंत नाही कुणाला कळला

 

येथेच मानवला रस्ता नाही वळला

पूर्ण माणुसकीचा संगं नाही जुळला

 

अंधाराची माणूस चालतो वाट

स्वार्थासाठी माणूसपणाची काढतो काट

 

म्हणूनच झाली नाही मानवाला सज्जनाची भेट

चाल तू तुझ्या रस्त्याने चांगली वाट

 

सूर्योदय दाखवितो तुला चांगला दिवा

मानवा तू त्यामध्ये रस घे नवा

 

अंधारात नको तू करू हेवा

उजेडाचा घे तू असाच ठेवा

 

जगतारण्या जो तो आला

जगाचा उद्धार करण्या भूमीहीन झाला

 

अंधाराशी नको तुझी मैत्री

अशी लागेल तुझ्या देहाला कात्री

– संतुझा

गरिबी मराठी कविता – Poverty Poem in Marathi

 

गरीबी घालवू या देशाततून

मुक्त होऊ या पाशातून

 

पाच लावू नका गरिबाला

सांगतो मी या माणसाला

 

माणूस करतो आपले ते खरे

श्रीमंतीला करितो हात वारे

 

बोला तुम्ही या जगी खरे

माणसातील माणूसपण जागवारे

 

गरिबीची दुनिया नष्ट करू

आपण सारे मिळून कष्ट करू

 

कष्टाचे होईल असे सोने

आनंदाने गाऊ कष्टाचे गोड गाणे

 

आपण सुख संपन्न होऊ

गरिबीला आपण पळवून लावू

 

दारिद्र्याचा आपण नाश करू

सुख समृद्धीचा ध्यास धरू

– संतुझा

नित्याचा वाली आहे परमेश्वर – Marathi God Poems

 

नित्याचा वाली आहे परमेश्वर

म्हणून आहे तो सुंदर

 

घेऊ देवाजीचे नाव

होईल सुंदर ते गाव

 

जाऊ देवाचिया गावा

देव देईल विसावा

 

करू देवाजीचे ध्यान

होईल शांत आपुले मन

 

करू देवाचे भजन

गावू देवाचे गुणगान

 

देवा सांगू सुख दुःख

देव निवारीला भूख

 

गेलो देवाचीया ठाई

तिथे आमची विठाई

 

लावून कपाळी बुक्का

देहु वरूनी आला पंढरपूरी तुका

– संतुझा

एकांतवास २ मराठी कविता 

 

एकांतवास होता छान

करू आपण देवाचे ध्यान

 

देव देईल तुम्हाला सद्बुद्धी

देवाची करू आपण विधी

 

देवाची करू आपण प्रार्थना

सद्बुद्धी दे तू सर्वजना

 

देव देईल तुम्हाला विसावा

म्हणून देवासाठी एकांतवास हवा

 

एकांतवासाने मन होते शुद्ध

म्हणून उभे ते महावीर व बुद्ध

 

महावीर व बुद्धांनी दिली चांगली शिकवण

आपण गाऊ त्यांचे गुणगान

 

सर्वांसाठी आम्ही करितो प्रार्थना

सद्बुद्धी दे तू नारायणा

– संतुझा

ऋणानुबंध मराठी कविता 

 

ऋणानुबंध असता आपुल्या आईचे

सदैव प्रेम पाठीवरती माय बापाचे

 

जिन्हे केला आपल्या मुलांसाठी हाताचा पाळणा

माय म्हणते मुलांसाठी बाळ का खेळेना

 

तिन्हे केला लेकरासाठी जिवाचा कहर

म्हणून बाळ दिसते ते असे सुंदर

 

आईने केले ह्र्यदयापोटी असे उपकार

बाळा तू कर त्या आईच्या उपकाराचा स्वीकार

 

माया ममतेने आईने वाढविले तुला

जपून खेळ रे तू माझ्या मुला

 

आईचे ऋणानुबंध आहे तुझ्यावरती

पसरव या जगी तू आईची कीर्ती

 

आईच्या वास्तल्यामध्ये आहे तो ठेवा

म्हणून करू नकोस तू आईचा दुरावा

 

माऊलीच्या पोटी ज्याने जन्म घेतला

वास्तल्ये आईने सदैव दिले त्याला

 

जिने आपल्याला जन्म दिला तिचे आपण पांग फेडू

म्हणून आनदाने आईसाठी आपण हात जोडू

 

आई देईल तुम्हाला आनदाने आशीर्वाद

मनामध्ये ठेवू नका आई विषयी खेद

 

म्हणून आई देईल तुम्हाला चांगला आशीर्वाद

वाईट संगतीमुळे लेकरा होऊ नकोस बरबाद

 

आईची राख तू अशीच शान

म्हणून आईची उंचावेल अशीच मान

– संतुझा

मन मराठी कविता 

 

जगास जिंकणे नवल नाही

प्रथम आपल्या मनास जिंका

 

चांगले वर्तन घडेल ते तुम्ही शिका

मन म्हणते मानवाला मला भरकटू देवू नका

 

अशाच प्रकारे समाजामध्ये होईल तुमचा त्रागा

म्हणून तुम्ही मनाला जरा न्याहाळून जरा बगा

 

चंचल मनाचा तुम्ही करू नका हेवा

त्यामध्ये मिळणार नाही तुम्हाला चांगला विसावा

 

चंचल मनाचा करू नका तुम्ही आस

सज्जन मनाचा धरा तुम्ही असाच ध्यास

 

आले मन करा तुम्ही असेच खंभीर

म्हणून मिळेल तुम्हाला चांगला आधार

 

स्वच्छतेणे करा तुम्ही मनाचा स्वीकार

म्हणून एकाग्र करू मनाचा हा भार

 

मन एकाग्रतेसाठी करू याचना

मिळेल आपुल्या मनाला आल्हाद पुन्हा पुन्हा

– संतुझा

रम्य देखावा

 

निसर्ग रम्य देखावा पहावयास हवा

आंदमय वातावरणात दिसतोय चांगला दिवा

 

दिव्याचा प्रकाश पडतो या जगी

चांगले गुण यावेत तुमच्या अंगी

 

करा तुम्ही आता चांगुलपणाचा ठेवा

घेऊ नका तुम्ही दुर्गुणाचा विसावा

 

तेजाने भरून आले सारे हे नभ

तुम्ही राखा तुमची अशीच हि ठेवा

 

निसर्ग देईल तुम्हाला असाच आसरा

जपून चल रे तू माझ्याच वासरा

 

वासरू चाले आईच्या संगे

आई व वासरू निसर्गामध्ये रंगे

– संतुझा

लेखन करा (साक्षरता) – Literacy Poem in Marathi

लेखन करा साध्य करा

उमगेल आपल्या अंगी अभ्यासी झरा

 

अभ्यास करून जो तो गेला

म्हणून या जगी सत्पुरुष झाला

 

सत्पुरुषाच्या अंगी उमगतो द्यानियाचा झरा

तुम्ही सर्व जनतेला सावरा

 

जनता करा तुम्ही महान

भारत देश आपुला होईल छान

 

साक्षरतेचा प्रसार करू

निरक्षरतेचा नाश करू

 

संयमतेने आपण अभ्यास करू

यशाची आपण कास धरू

 

अभ्यासी वृत्ती अंगी धरू

अभ्यास करण्याचा आपण वसा घेवू

 

जिद्दीने घेऊ अभ्यासी भरारी

जीवन तुमचे होईल साक्षात्कारी

 

कर्म करुनी जो तो गेला

म्हणुनी या जगी तो सफल झाला

 

अशी आहे अभ्यासी कला

तिला आपण सावरू चला

– संतुझा

दीपस्तंभ समाज

 

दिवा आपण जळूनी प्रकाश देतो नवा

म्हणून या समाजामध्ये चांगला आदर हवा

 

आदर पणाचे आपण घेउनिया जगी हे लेणे

समाजातील माणुसकीला आपण करू शहाणे

 

दिव्यासारखे जळूनिया प्रकाश द्या तुम्ही

समाजामध्ये पडणार नाही तुम्हाला काही कमी

 

दिव्यासारखे लख्ख तेजस्वी व्हा तुम्ही

म्हणून देतो मी तुम्हाला यशाची हमी

 

दिव्यासारखे प्रकाशीत होऊन समाज चांगला घडवू

समाजातील माणुसकीचा झेंडा उंच फडकवू

 

समाज सुधारण्यासाठी आपण घेऊया हा वसा

समाज कंठकांना देवू चांगला हा ठोसा

 

दीपस्तंभासारखा आपण समाज हा घडवू

अंधारातल्या समाज कंठकांना असेच आपण रडवू

– संतुझा

भ्रष्टाचार कविता मराठी – Corruption Poem in Marathi

 

भ्रष्टाचार माजलाय या जगी किर

गरिबांना यातना होतात कार

 

श्रीमंतीला सावरण्या जो तो आला

गरिबीला तारण्या कोणी नाही गेला

 

अशीच आहे जगताची भ्रष्टाचार कथा

काय सांगू अशी हि गरीबीची व्यथा

 

गरीबीला नाही चांगला कायदा

श्रीमंतीला होतो त्याचा हा फायदा

 

गुलामीचे जीवन जगतो आहे गरीब

श्रीमंत मात्र जाऊ देत नाही आब  

 

गरीब झिजतो आहे वितभर पोटासाठी

श्रीमंत लागतो पैशाच्या पाठी

 

गरीब खातो कांदा भाकर

श्रीमंत खातो मेवा साखर

 

करू नका तुम्ही भ्रष्टाचार वाद

सुख संपन्नतेचा ऐकू येईल साद

– संतुझा

बाळ – Marathi Bal Kavita

 

कोवळ्या उन्हात चालते हे बाळ

पायी वाजते हे खूळ खूळ चाळ

 

बाळासाठी गाते आई हि अंगाई

बाळ पाहुनी आई आनंदमय होई

 

गोजिरे बाळ चाले दुडूदुडू

बाळासाठी आई देते हे लाडू  

 

लाडू खाण्यासाठी बाळ येतो झरझरा

आई म्हणते बाळा गाते जरा

 

कोवळ्या उन्हाची लडिवाळ किरणे

बाळासाठी आई गाते गोड गाणे

– संतुझा

तरुणपण मराठी कविता 

 

तरुणपणाचे लेऊनिया लेणे

माणुसकीचे गाऊया असेच गाणे

 

होऊया आपण सर्वजण शहाणे

करू नका असे तुम्हीच बहाणे  

 

आंनदमय होऊ आपण चला

सुंदर जग हे बनवण्याला

 

सुंदर जगामध्ये या लाऊ आपण वृक्ष

आपण सर्व मिळूनी होऊ चला दक्ष

 

दक्षतेने आपण अभ्यास करू चला

पर्यावरणाची कास धरू मुला

 

पर्यावरणाला येईल अशीच कळा

म्हणून माणसा माणूसकिला सांभाळा तुम्ही

 

पर्यावरणाला आपण सारेजण तारू

सदैव सृष्टीचे आपण मिळूनी रक्षण करू

 

रोगराईचा आपण करू नाश

जीवाला लागणार नाही असाच फास

– संतुझा

विठ्ठूमाउली – Motivational Marathi Kavita

संगतीच्या तालावरती नाचत होता हरी

माझा सखा पांडुरंग आहे पंढरपुरी

 

नाचत येतो वारकऱ्यांचा असा हा ही मेळा

लाविला भक्तांसाठी विठ्ठूरायाने लळा

 

अभंगात वीठ्ठू नाचतो भक्तांच्या संगे

भजनात विठ्ठू डोलतो भक्तांमध्ये रंगे

 

करा तुम्ही सदैव चिंतन विठ्ठू माउलीचे

पाप नष्ट होऊन जाईल आता सारे तुमचे

 

भक्तासाठी विठ्ठू माउली आली तुमच्या दारी

प्रसन्न मुद्रेने नाम घेतो सदैव तुमचे हरी

 

पुंडलिकासाठी तू उभा आहेस एका विटेवरी

ज्ञानाचा तू ठेवा पोचविला सर्वांच्या तू हि परी

 

सदैव तुमचे चिंतन आमच्या हृदयामध्ये असुदे

तुझेच आमच्या अंत:करणी नाम हे वसुदे

 

अशीच आहे देवा तुझी पंढरपुरी लीला

म्हणून विठ्ठला भजण्या वारकऱ्याणो पंढरपुरी चला

– संतुझा

फुलांची कविता – Fulanchi Kavita

 

फुलातील परागकण दिसतील कसे साजरे

म्हणून फुल सुंदर दिसती असे गोजिरे

 

सुंदर बागेतील सुंदर फुले

म्हणून सुंदर बागेत जमतील मुले

 

निसर्गाने दिले फुलाला वरदान

फुल दिसते असे छान

 

फुलाचे आहे असेच महत्व

देवांचे आहे फुलामध्ये सत्व

 

सत्वासाठी देव धावुनी येई

फुलातील वास दरवळत राही

 

देवासाठी आपण फुल वाहू

सदैव आपण आंनदमय होऊ

 

आनंदमय होऊन गाऊ फुलांचे गाणे

देव देईल तुम्हाला चांगले देणे

 

मन तुमचे तुम्ही प्रसन्न करा

तुम्ही फुलाचा आसरा

 

फुलातुनी चांगला दरवळे वास देवावरती

घेता येईल तुम्हाला चांगला श्वास

– संतुझा

शेतकरी मराठी कविता – Farmer Poem in Marathi

 

शेतकरी शेतात राबून करितो चांगले कष्ट

करू नका तुम्ही सारे पिक गुरे घालूनी नष्ट

 

शेतकरी आहे म्हणून आपण खातो भाजी भाकर

पण शेतकऱ्याच्या जीवावर सावकार खातो मेवा साखर

 

शेतकऱ्याच्या मालाला नाही चांगला भाव

सावकार करतो शेतकऱ्यावर अरेराव

 

सावकाराच्या मालाला किंमत फार

शेतकऱ्यावर करतो सावकार अत्याचार

 

करतो लुटालूट शेतकऱ्याची

भरितो गोण्या आपल्या मालाची

 

काबाडकष्ट करुनी शेतकरी खातो

सावकार मात्र आरामात राहतो

 

काळजीचे डोंगर शेतकर्यांच्या पाई

शेतकऱ्याला कोणी आधार नाही

– संतुझा

वेदना कविता मराठी – Heart Touching Poem in Marathi

 

काटे बोचतात पायी

वेदना होतात काही

 

वेदानाने त्रस्त होते मन

मेंदू करितो खाणाखुण

 

संयमतेने तुम्ही चला

नेहमी तुम्ही खरे बोला

 

संयमता येईल तुमच्या मनी

तुम्ही व्हा चांगले ज्ञानी

 

ज्ञानाचा घ्या तुम्ही वसा

खरे बोलण्याचा उमठवा ठसा

 

ज्ञानी तुम्ही लागेल गोडी

अज्ञानी तुम्ही करू नका जोडी

 

संयमतेने आपण राहू  

प्रेमळपणाचे गुणगान गाऊ

– संतुझा

पाऊस मराठी कविता – Paus Marathi Kavita

 

पाऊस पडतो सर सर सर

झाडे बोलती भर भर भर

 

गिरक्या घेऊन झाडे वेली

आनंदाने नाचत आली

 

पाऊस पडतो अंगणी छान

झाडे वेली होतील महान

 

टप टप पाऊस पडे वळवाचा

म्हणून तुम्ही आनंदाने नाचा

 

आनंद होईल तुमच्या मनी

होऊन जाल तुम्ही गुणी

 

पावसासारखे तुम्ही व्हा

आनंदाने सर्वांना सुख द्या

 

पावसाची सर येती झर झर

पाहून घेवा पाण्याची लहरे

 

पाऊस सावरण्यासाठी झाडे लावा

निसर्ग देईल तुम्हाला दुवा

– संतुझा

श्रावण कविता

 

श्रावणाच्या येतील झर झर धारा

फुलाचा चहूकडे दरवळ सारा

 

श्रावणातील असती दिवस सुंदर

घ्या तुम्ही परमेश्वराचा नितांत आधार

 

देवाचे करा तुम्ही चांगले चिंतन

मनामध्ये ठेवा प्रभूचे ध्यान

 

तोच आहे श्रावणी झरा

श्रावणातील फुलाचा दरवळ आहे खरा

 

सगळेच मिळूनी तृप्त होऊ

आनंदाने श्रावणी गाणे गाऊ

 

मन रमेल आनंदाने

आपण होऊ सगळे शहाणे

– संतुझा

रणशिंग आम्ही फुंकू

कोलंबस जरी नसलो

तरी किनारा आम्ही जिंकू

शिखर जरी नसले

तरी पायथा आम्ही पकडू!

जिद्दही तारुण्यातील

निशाण आम्ही दाऊ

मधुर वाणी नसतांनाही

शब्द आम्ही फेकू

मनेच तुमची जिंकू

रणशिंग आम्ही फुंकू

–अशोक बुधाजी दळवी

खंत

थोरल्या गावची थोरली अन्नावाचून वारली

पाहण्यास समधी भोळी भाबडी आली

लेकी सुनांनीतर टाहो फोडला

गावच्या गावड्यांनी तर स्तुतीपाठ केला

रित लागण्यासाठी समदं गोळा झालं

धोतर, फडकं, मडकं तिच्या भावानं आणलं

तयारी झाल्यावर तिरडी उचलली

अनवानी पायांनी ती वेशींवर परतली

सर्व जहाले तिरडी मशानी धडकली

स्मशानात थोरल्याने अग्नी देऊन टाकली

काही दिवसांनी पिंड तयार जाहला

पिंडाला म्हणे कावळा नाही शिवला

शेजारी पाजाऱ्यांनी मग आश्वासने दिली

टपून बसल्या कावळ्याची मग जास्तच मजा झाली

घरात म्हातारीला कोन्ही नाहीच पाहिलं

शिळ्या तुकड्याशिवाय काहीच नाही दिलं

पिंडावर मात्र अंड्याहुनी काही

–अशोक बुधाजी दळवी

ब्रह्मचारी म्हणून मिरवायचं

तारुण्यातील मिसुरडी पोरं आम्ही

तरुणपण का दाबायचं ?

कुठे सूत जुळतं का बघायचं

न्हाय तर हायच आपलं

ब्रह्मचारी म्हणून मिरवायचं!

मागून मागून फिरायचं

जमल्यास तिलाही फिरवायचं

आतमध्ये घुसून

भिंतीलाही टेकायचं

जमलं नाही तर उठायचं

न्हायतर हायच आपलं

ब्रह्मचारी म्हणून मिरवायचं

आडून आडून बघायचं

जमल्यास डोळा मारायचं

कुठे बाहु गर्दीत गाठून

हळूच ओढणी ओढायचं

अन् गालावर गणपती उठल्यावर

ताई म्हणून ओरडायचं

न्हायतर हायच आपलं

ब्रह्मचारी म्हणून मिरवायचं

–अशोक बुधाजी दळवी

घाव

जिव्हारी घाव घालून

जेव्हा

मेंदूला येढ लाविलस

तेव्हा तेव्हाच

येड्यावानी

तुझ तुणतुणं वाजवत व्हतो

माझी प्रिया

फक्त माझीच

म्हणून दावा लावित व्हतो

तुझीच मुद्रा

छातीला कवटाळून

कधी ओठाला टेकवत

समाधान करत व्हतो

ओल्या काठावर

जिथे एकमेकांचे

कुरळे केस

कुरवाळत व्हतो तिथच जळाला

तुझा महिमा गात होतो

रेतीतील

पाऊल खुणा ओळखत

आता स्वतःलाच सावरतो

तुझ्या पापणीच्या

इशाऱ्यावर नाचणारा

मीहि एक अभागी

–अशोक बुधाजी दळवी

नोकर माझ्या दारावर

उमटत्या ज्वानीवर नजर खिळता

फिदा झालो मी तुझ्यावर

अन् पहिल्याच भेटीत

हात टाकलिस खांद्यावर

तवा वाटलं नव्हतं

तुझं ओझं पडेल माझ्यावर

आणि दुखणं येईल

गुडघ्यावर

अग तवा तवाच उडाया लागली

जीभ माझीच ओठावर

तवाच मूठ दाबून म्हटलीस

येशील ना माडीवर

माडी चढत मनात म्हटलं

अग माडीवरच का येईन मी क्षितीजावर

तवाच हातात कॅरीबॅग अन् चिटकोरा देत

म्हटलीस येवढे उपकार कर या राणीवर

ही ज्वानी फिदा होईल माझ्या राजावर

चिल्लर नाहीत ना तुझ्याकडे

कशाला नजर पर्सवर

पाकीट गरम असता खिशात माझ्या

हजार उधळीन ग तुझ्यावर

गजरा, सेंट, लिपस्टीक, साडी

पदरानं आणल भरभर

चढण्यास उतावळा मी माडीवर

मनात वाटलं सुवागरात होणार

पाच वर्षाच्या आळणीवर

साठ पगार उधळलेत ना मी तुझ्यावर

अन् ज्वानीची ऊब दाखवून

निभवून टाकलीस आजवर हातावर

वाटलं आता तप

पूर्णत्वाला जाणार

याच क्षणाच्या मुहूर्तावर

पण याच क्षणाला धस्स झालं

अग तुच तुझा सौदा करीत होतीस

साठ हजाराच्या शेठवर माझ्या समोर त्याने पुसता

सांगून टाकलीस

हा नोकर माझ्या दारावर!

–अशोक बुधाजी दळवी

निशाण तुटले, वादळ उठले!

निशाण तुटले

वादळ उठले

बुझले

मातीतील ही झरे

कड्कड् कड्कड्

दुभंग ज्वाला

सरसर सरसर

कोलहाल मग

कडाड

कोसळती अंबरे

गुदमरल्या त्या

रानवेली

क्षणात विरल्या

धुंद अबोली

चहू बाजूला

मशान सडे

पतन होता दृष्टीपथावर

गढूळ झाल्या स्मृतीपटला

भान हरपता

बेभान होऊनी

टाहो फोडती

जीव भाबडे

–अशोक बुधाजी दळवी

माझ्या गावचा माणूस – marathi kavita on village

गळ घालतो रानात

माझ्या गावचा माणूस

घाम विरतो मातीत

माथा तापतो उन्हात

माझ्या गावचा माणूस

संथ सरितेचा भास

मन गुंतले प्रवाही

दिस मोजतो बांधात

माझ्या गावचा माणूस

दिसे आदर स्वरात

कधी भासतो मवाळ

कधी बंडाळ जहाल

माझ्या गावचा माणूस

बघा शोभतो दंडात

संत फाटले अंगात

रक्त सळसळते धमणीत

माझ्या गावचा माणूस

वेडा नाचे कीर्तनात

तानभूक हरपून

दंग टाळ गजरात

मनी विठ्ठलाचा ध्यास

–अशोक बुधाजी दळवी

पोटाची आग विझवताना – heart touching marathi kavita on life

पोटाची आग विझवताना

धाय मोकलून रडत होती

लेकराच्या जगण्यासाठी!

भुकेसाठी तान्ही तिच्या

कोरड्या उराला झटत होती

खरं तर तिला

जगण्याची उमेदच नव्हती

कुंकू पुसले तेव्हाच

कोरडी विहीर

तिला खुणावत होती ॥धृ॥

कटी खांद्यावर चार तान्ही

माय माय म्हणूनी

झुरत होती

पोटाची आग विझवताना

धाय मोकलून रडत होती

आसवे गिळून

पाण्यावरती

आर्धीही भूक शमत नव्हती

कुशी कडेवर निष्पाप

रक्ताचा गोळा सावरत

दारोदार फिरत होती

कुणी दिल्या शिळ्या तुकड्यावर

दारिद्र्यात रात संपत

होती पोटाची आग विझवताना

धाय मोकलून रडत होती

जिवंतपणी मरणाची

कहानी अजून संपली नव्हती

सडक्या कुजक्या अन्नाने

दोन लेकरे संपली होती;

ऊरली दोन तान्ही मात्र

अनाथ आश्रमाच्या नावाने

कुणीतरी विकली होती आता मात्र खरंच

तिला कोरडी विहीर

मोकळी होती

पोटाची आग विझवताना

धाय मोकलून रडत होती

शेवटच्या क्षणी

तिची वाट कुणी

आडवली होती

चार चाकी गाडीत

मारून मुटकुन कोंबली होती

जबरदस्तीने कोणीतरी काया तिची धरली

क्षणात समाज विकृतीला

जिवंतपणी फसलेली

पोटाची आग विझवताना

सर्वस्व हरवून बसली होती!

–अशोक बुधाजी दळवी

दुखणी – sad kavita marathi

सगळीच दुखणी

अंगावरची

मस्तकाला भिन्न करून

अंतःकरण कुरतडणारी

रक्ताच्या थेंबा थेंबात

उपद्रव्यापच

पेशींना पोखरणारी

कोणी ऐकावे कुणाचे?

तेवढेच समाधान

मना मनाचे

भोग सारे

क्षणाक्षणाचे भोगावे

निःसंकोच दुःखाचे

शेवटी आत्मा अमर

आत्म्याविना देह

निर्जीव!

अडसर गाठोडे

–अशोक बुधाजी दळवी

निवडणुकीच्या रणधुमाळीने – marathi kavita on politics

निवडणुकीची रणधुमाळी

वाजत होती

आणि कधी नव्हेते

रस्त्याची धूळ हवेतून

चालू लागली

 

विकृत सापानी

स्वतःच्या विषारी फणकाऱ्याने अर्ध्या अर्ध्या माझ्या

भोळ्या जनाला भिन्न केलं अन माझ्या

भोळ्या गावच कोकण

त्याच्या बोलण्याला आणि

पैशाला भुलून

गावावरच नांगर

फिरवून घेत होतं

 

हाताने आणि सूर्याने गावच्या बंधुचे डोळे

आंधळे केले

आणि

चव्हाट्यावरचे देवतेचे

प्रतीक असलेले दगडही

कलंकित झाले

 

कुणा छपरावरून

कुणाचे माथेही फुटले

स्वबांधवात वैमनस्य पेटले

पुराव्यादाखल

 

चव्हाट्यावरचे दगडही कचेरीत पडले

आणि आजतागायत

आपापसातील वैमनयस्यामुळे

निर्जीव त्या,

दगडांनाही लाजवून गेले

–अशोक बुधाजी दळवी

पहिल्या पावसाच्या सरी – pahila paus marathi kavita

पहिल्या पावसाच्या सरी

जीवे ओलीचिंब करी

बोले न्हाऊ घातले

आनंद लहरी उभारी!

चिवचिव सूर मोकळे

पंख बोलती रानात

दव साचले पंखात

चोच बोबडी चोचीत

पहिल्या पावसाच्या सरी

धेनू रानात हंबरे

कंप अंगात पसरे

धूम ठोकून वाटेत

दारी पाऊलांची खूण

पहिल्या पावसाची सरी

सूर्य झोपला कुशीत

धुके पसरूनी हात

वारा नाचतो मजेत

सारी धांदल मनात

पहिल्या पावसाच्या सरी

–अशोक बुधाजी दळवी

रानात – ranvedi marathi kavita

दूर रानात रानात

वेलीवर घेते कोणी

झुले!

दूर चांदणी नभात

डुले !

 

मेघ गुर्जुन

आरूढ झाले

उभ्या पिकात

चिवचिव

सूर हर्षून गेले

 

कुठे चाहूल

जीवा लागली

फडफड सुसाट

वाऱ्यावर हले!

–अशोक बुधाजी दळवी

चाहूल

अंधार दाटलेला

अंधार दाटलेला

दिसे डोह पेटलेला

पेटलेला

दव साचले साचले

मनी पंख

झोपलेले

लता वेटोळी बुंदयाच्या ऊबेला

पर्ने चिंब मातीत

पहुडलेली

पाय दुमडुनी

कुशीला

धुके मजेत

बेभान

जवळी तेजकाळ

येऊनी टेपलेला

–अशोक बुधाजी दळवी

 

असे वेगळे

असे नव्हते कधी

आले वाट्याला दिवस

वेड्या मनाला बोचत राहिलेले

दुःख वेगळे होते

आणि सुखही वेगळे होते

क्षणभंगुर मनाचे

द्वंद्व ही आगळे होते

सोबतीला आता

मनाच्या आणि शरीराच्याही

आपले स्वतःचे बंध प्रेमाचे

आले असे वाटते

मन थोडे कमजोर

झाले ही असेल

पन विश्वसारे वाट्याला

आले असे वाटते

–अशोक बुधाजी दळवी

खुशाली – marathi kavita on love

किती दिसानी का असेना?

पुसलीस मज खुशाली

आणि

डबडबते पाणावलेले डोळे पाहुन

पूर्वाश्रमीची ती

कोमेजलेले भावना

ताजेतवाने होईल

असच वाटलं

पण

मी कसा आहे?

हेही तुला कळलच नाही

म्हणूनच टपकले

अश्रू पाहूनही

कसा आहेस म्हणून

पुसलीस

आणत्या क्षणी जसी

वाऱ्यांवर भिरकटायला

सोडून गेल्यावर जे नयन

ओसंडून सजलेले सुखलेले

त्यांना पुन्हा ओलं करायला

भाग पाडलंस

आणि असाच आहे मी

त्यावेळचा वेडा

म्हणायला ही लाविलस!

–अशोक बुधाजी दळवी

फडफडतांना वाऱ्यावर – paryavaran kavita in marathi

फडफडतांना वाऱ्यावर

उंच उभ्या ह्या सड्यावर

विरह स्तंभमिच!

मातीत पद रोवून

स्मरण कशाचे

मन भ्रमणात

मी येते मिलनात

प्रेम सागरात डुंबून जाऊ

कधी गेलीस सोडून वनात

बधीर मस्तक

फिरतांना आता

एकदाच सोडून

तरी ये

मज तपोवनात!

–अशोक बुधाजी दळवी

भुकेले – marathi kavita garibi

सगळेच भुकेले

वेडे जीव

कुणा वाटेना

मातीची किंव

जो तो पसरून

स्वपसारा

क्षणात नोंदतो

डायरी उतारा

आणि मग हुकमाची खूण

जो आला रुळला

पण,

जातांनाही तुकड्याची

खूण

लेकूर बसले

बांध आडवून

हाणामारी अन्

रक्ताची धून

बाप वरून पहातो

आसवे गाळून

(मनात)

तेंव्हाच बसलो असतो

आणि दहा कोस अडवून बडे जीव!

तर पाहिली नसती

लेकरांच्या रक्ताची खूण

सगळेच भुकेले

–अशोक बुधाजी दळवी

दुःख – marathi dukhi kavita

जन्मास येऊनी व्यर्थ

धुसर हेही हसायचे

भंग-भंग ह्या दुभंग ठायी

कितीदा हो रडायचे

जनास काय त्याचे

रोजचेच ह्याचे रडगाणे

अहो,

ज्याच्या पाई काटे ना

रक्त तयाचे भळभळे

सुर सोबती पाखरांचे

सुंदर ह्या बनाबनातले

सूर न कंठात ह्या

देह अधारी आडोसी

टेकले सडले गाठोडे

–अशोक बुधाजी दळवी

 

कोणी सोसावे हे दुःख – marathi kavita on sadness

कोणी सोसावे हे दुःख

रक्त नासले अंगात

सरले स्वप्नांचे कैलास

ऊरले धुसर हो भास

कोणी सोसावे हे दुःख

जहालि मनगटे लाचार

शिर झुरते बेचार

किडे वळवळती मेंदूत

पोटी आतड्यांचा हो भार

कोणी सोसावे हे दुःख

डोळे ओकती हो रक्त

तोंड माखले फेसात

न हुंगले हो श्वान

देह सडला मातीत

कोणी सोसावे हे दुःख

नको नरक यातना

रोगी कष्टी त्या जना

करू विधात्या प्रार्थना

क्षणभंगुर ह्या जिना

कोणी सोसावे हे दुःख

–अशोक बुधाजी दळवी

कशास गाता धर्माचे नारे! – marathi kavita on caste make u cry

कशास गाता

धर्माचे नारे

स्वः स्वकियांच्या

पायी पेरून निखारे

स्वमाय भगिनीवर

तुटून पडता कावळे

निघताना नग्न धिंडोळे

बघेच धर्म सारे

करूनी हुकमांचे फवारे

निघले स्वातंत्र्याचे वाभाडे

संपलेत कधी आजवर अश्रू?

जुलमी गुलामी ते वारे

ऊर बडवूनी कित्येक भाबडे

पहाती आवाचुनी

तोकड्या आशेकडे

कधी मातीही गिळती

नयन अंबराकडे!

–अशोक बुधाजी दळवी

झुळूकशा वाऱ्याने – paryavaran marathi kavita

झुळुकशा वाऱ्याने

अंग अंग न्हावून उठले

उबदार किरणांनी

मग लोकरीत लपेटले

साचले दंव

शृंगारून उठले

झुकते नवतरू मग

रोमांचून गेले

दडपलेल्या वेलीनी

अंग मोकळे केले

डोकवणाऱ्या वेणीवर

किरण दीप चमकले

–अशोक बुधाजी दळवी

इंद्रायणीच्या काठी – nadi kavita marathi

इंद्रायणीच्या काठी

निष्ठुर धडधडले

ज्ञानपीठ तरंगता

निळाई डोहावरती

कर्मठ आवाक झाले

कोणी अश्रू ढाळूनी

लोटांगण घातले

तुक्याच्या चरणी

आजवरचे दुराचारीपण

तेथेच सोडीले

आणि देव मानूनी

तुक्याच्या संगतीत

सज्जन झाले

–अशोक बुधाजी दळवी

प्रीतीचे लव्हाळे – marathi kavita on love

मनातूनी आले

हृदयातूनी पाझरले

कळीकळीतूनी फुलले

प्रीतीचे लव्हाळे!

शब्दातूनी ओकले

नयनातूनी दीपले

हृदयाच्या काठी

दाटी वाटीने डोकावले!

कधी कठोर होता होता

नम्र जाहले

मुख नया रसाला

पुन्हा भिडले!

–अशोक बुधाजी दळवी

नकोस

वेळी अवेळी

अविचारात घुमसटून

स्व अनर्थ

ओढवू नकोसा

रुद्राक्षांच्या

भडकत्या भ्रमिष्ट ज्वाला

तर, उभा तेथे तू

राहू नकोसा

कपटी साधून संधी

जोडतील हात समोर

तर हात हाती त्यांच्या

घालू नकोसा

ज्योत पेटते

चिमुकली सत्याची

तया संगतीस तू

विसरू नकोस!

–अशोक बुधाजी दळवी

धर्मपुजारी ऐका – marathi kavita on dharm ani shantata

धर्मपुजारी ऐका

तुमचा धर्मच बुडवून टाका

कशास हवी कटकट त्याची

कशास त्या पळवाटा

भोंदूपणी आळवून गाणी

आजवर पोटच वाढवत आला

पण सांभाळा त्या टंबोऱ्याला

कोणीतरी घालतील पिसाळून घाला

माणुसकीची चिरफाड करूनी

स्वःस्वार्थ साधून बसला

पण आवरा असलेल्या स्वार्थाला

तुमच्या शेवटास केव्हाच उद्रेक जन्मला!

–अशोक बुधाजी दळवी

 

कुणास न पुसावे – dukh marathi kavita

दैव ते हाती कुणाचे

कुणास न पुसावे

आयुष्याच्या एकांताला

एकट्यानेच कुरवळावे

का हे दुःख म्हणून

हताश न व्हावे

आयुष्याच्या एकांतात

तेही भोगत रहावे

पुसण्यास आसवे येईल कोणी

म्हणूनी झुरत न रहावे

टपकत्या अश्रुंना आवरत

स्वगीत आळवावे

चंद्र, तारे येणार सोबती

म्हणूनी आशेवर न जगावे

असल्या अंधार कोठडीत

चांदणे बरसले समजावे

–अशोक बुधाजी दळवी

संसार – marathi kavita on sansar

संसार नव्हे भातुकलीचा खेळ

जो असतो म्हणा सदैव सुखी

संसार आहे प्रेमाचं घरटं

प्रेमाच्या बंधनात बांधावं लागतं

कधी चोचीने भरवावं लागतं

तर कधी उपाशी रहावं लागतं

सदैव येतील सुगरणीचे दिस

असेही नाही

कधी कावळ्याप्रमाणे

जाडजुड काट्यात ही विसावं लागतं

जुळतील जेंव्हा हे बंध प्रेमाचे

तेंव्हाच फुलझाड बहरते

येणाऱ्या कळ्यांना, अंकुरान

पोसण्यास समर्थ ठरते

–अशोक बुधाजी दळवी

प्रणाम बांधवांनो – marathi kavita on brother

धगधगत्या अग्निकुंडातुनी

विरतेच्या विजयी ज्योती

गगनचिंबू लागल्या

अन् मातृभूमीचा कणकण अवयव

सुखरूप येऊ लागला

स्वप्राण घेऊन हाती

संकट पिटाळले वीरपुत्रांनो

स्वआहुती देऊन

रक्त सांडूनी बाहुतूनी

शिंदूर ताठ ठेवीलात

रात्रंदिवस जागूनीही

निशाण योग्य लाविलो

कधी सावरतांना पद ही घसरले

डळमळता थरथरता हिमालय

तरीही सावरलात

आठवण येता स्वमातेची

डोळे ओले केलेत

तरीही कोटी सिंदूर राखण्यास

सरसावलात छातीठोक

उभे राहिलात तोफांपुढे

कोटी कोटी सदिच्छा घेऊन

वीर रक्त सरसावले लक्ष्याकडे

तेंव्हा भ्याड लांडगे पळू लागले

मोकाट तांडव गुहेकडे

तिरंगा तेंव्हा ललकारला

एक एक गिरीकडे

वाटते नतमस्तक व्हावे

तुमच्या आतुलनीय शौर्यापुढे

प्रणाम बांधवांनो प्रणाम!

–अशोक बुधाजी दळवी

 

प्रेमात गुंग होता – marathi prem kavita

प्रेमात गुंग होता

प्रणयात धुंद असता

मारु कशी भरारी

हृदयात मी भरकटता

इवले जरी किरण चमकले

थोपून आडव्या वाटा

पापणी जरी उघडली

येतोच समोर पडदा

प्रेमात गुंग होता

प्रणयात धुंद असता

काकुळले जरी हे शब्द

बधिर होतो कर्ण पडदा

उठले जरी हे पद

आडवा समोर काटा

प्रेमात गुंग होता

प्रणयात धुंद असता

हरपून भान सारे

पोटी असे उमळते

मारू कशी भरारी

हृदयात मी भरकटता

–अशोक बुधाजी दळवी

भावना विरही जगातुनी – marathi emotional kavita

भावना विरही जगातुनी

स्वतःलाच द्यावे पेटवून

एकदाच व्हावा नाश

जीवनाचा समजून

वाटत असेल ना

आपल्यालाच लाज

मग का राहू बंधनात डांबून

त्यापेक्षा देऊया बंधनच तोडून

आणि मुक्त करूया त्यांना

आमच्या लक्तरापासून

–अशोक बुधाजी दळवी

 

खरे हे ठरू दे – marathi kavita swapna

किती स्वप्न पाहिले परी मी

पण नखरे ठरले

मनाच्या एकांताने

हृदय माझे जाळीले ॥धृ॥

विश्वास ठेवूनी गडे मी

गात होते वेडे गाणे

हृदयाच्या पटलावरती

आजवर किती कोरले रखाने

दव दव बिंदूनी वितळलेली

काळजाची छाया

अतुरतेने सजना आता

गोठली ही माझी काया

किती स्वप्न पाहिले परी मी

पण खरे न ठरले

आयुष्याच्या शेवटाले

खरे हे ठरू दे

–अशोक बुधाजी दळवी

लगन कर – marathi lagna patrika wordings kavita

बा, बा माझं लगन कर

न्हायतर म्या जित्ता न्हाय राहणार बा !

न्हाय पोरा जरा थांब

गाठीला पैका ऊरू देत

मग बघू

न्हाय बा मग काय बघणार

आदूगर माझं लगन लाव

न्हायतर म्या आड्यात

उडी घेणार नाय जित्ता राहणार!

नग नग पोरा

अस येड्यावाणी करू नगस

करज काढतो

अन् लगन लावतो

पर उडी नगस घेऊ

माझं एकुलतं पोर तू

आणि तुझं लगन

लावणार न्हाय व्हय!

आणि तू येढ्यावाणी

उडी घातल्यावर

आम्हास कोण बघणार हाय

अन् नातवंड कोण

दाखवणार हाय

घाबरू नगस पोरा

करज काढतो जमीन इकतो

आणि तुझं लगन करतो!

–अशोक बुधाजी दळवी

काळजी

राहून राहून काळजी

बावरल्या मनांची

नटवेल्या फुलाची

चंदनी खोडाची

राहून राहून काळजी

तुटलेल्या क्षणाची

दूर उडत्या पाखरांची

डबडबत्या आसवांची

राहून राहून काळजी

मातीतल्या रानाची

कोसळत्या अंबराची

सुसाट वादळ वाऱ्याची

राहून राहून काळजी

तापत्या उन्हाची

बोडक्या माथ्याची

उदरी कळपाची

राहून राहून काळजी

कासवा गतीची

रखडल्या स्वप्नांची

क्षणभंगुर जीवनाची

–अशोक बुधाजी दळवी

डोळ्यात – marathi kavita on eyes

डोळ्यात उभी तू

राहू नकोस अशी

सांजवेळी रातकाळी

धरू एक दिशा कशी

डोळ्यात…

चांदणे हे हरवूनी गेले

मेघ सारे अच्छादलेले

धुके सभोवती पसरलेले

आसवे आता ओघळताना

डोळ्यात…

हृदयी समंदर

खवळूनी उठला

मन दुभंगुनी गेला

काठावर कर केसात घुसले

अटवू नकोस अशी

डोळ्यात…

कधी नव्हे त्या शांतराती

सोबत झाली पडछायेची

तुझ्या गुढ अढव विने

दूर लोटू नकोस अशी

डोळ्यात…

–अशोक बुधाजी दळवी

उल्हासुनी

सळसळतो वारा

उल्हासल्या डोंगर कपारी

नतमस्तक कुरणे

झरा, कोलांट्या उड्या,

फुलली देखणी झुडपे

वेल सळसळ वर चढे

थबकली डोंगरी दगडे

भासती देखणी मेंढरे

झुलती गडाड अंबरे

कडाड विजेचा इशारा

समध उसळल्या लाटा

श्वास रोखुनी किनारा

–अशोक बुधाजी दळवी

दुष्काळ – dushkal marathi kavita

नाही पीक, पाणी, चारा

धरणी ओसाड, फाटलेली

कुणा वैऱ्याच्या कोपात

निसर्गा तुझ व्याधीही जडली

शेतकरी माझा राजा होता

अशेवरती तुझ्या

पिके करपून गेली

गायी, म्हशी कोरड्या

तळ्यात पहुडली

पाहूनी बंधु राजे

गळ्या मंधी गळा घालुनी

रडती मायमेल्यावानी

कोणी तुकड्याला महाग

राजे झाले हो भिकारी

नाव शेतकरी राजा

झाला कर्ज हो बाजारी

कोणी गळ्याला घालुनी फास

झाला नरकातून मुक्त

–अशोक बुधाजी दळवी

पहा मुलांनी पहा – marathi kavita lahan mulanchi

पहा मुलांनो पहा

आम्हा परी भारी बेडकांची शाळा

बेडूक दादा मास्तर

उड्या शिकवतात फार तर

खेळाचा दिवस त्यांचा

चालतो वर्षभर

एकदा पाण्याखालून

येतो जमिनीवर

हिरवळीत लोळून

उंच उड्या मारून

उकाडी आल्यावर डुबतात

पाण्यावर

आमच्या परी शाळा

त्यांचीच आहे भारी

गमभन पाड्यांच्या

–अशोक बुधाजी दळवी

माफ कर दादा – marathi kavita to say sorry

माफ कर दादा

आता मी चुकलो

हळूच जाऊन मी

चिट्टी दिली

चिट्टी देण्यासाठी

त्यानं लावला लळा

कर काम नाहीतर

चॉकलेट घे बाळा

कागद घेऊन तो मी

पळतच सुटलो

पळतांना थांबवून

तिच्या हातात दिलो

हातात दिल्यावर

तिन थोडं वाचलं

त्याच्याकडे पाहून

मला जोरात मारलं

गयावया केल्यावर

तिनं सोडलं

तिथून मी धूम ठोकून

तुझ्याकडे आलो

माफ कर दादा आता

मी चुकलो

चॉकलेटला लागून

मार खाल्लो

–अशोक बुधाजी दळवी

 

गम्मत जम्मत – marathi hasya kavita

आज शाळेत गम्मत झाली

चिमणा चिमणी हसू लागली

बाईचा झाला तास सुरू

चिमणी मुलांची गोष्ट सुरू

गोष्ट इतकी रंगात आली

सांगता बाई डोलू लागली

तोच बाहेरून आला चिमणा गुरू!

पाहताच बाई बावरली

चिमण्याने केली स्तुती सुरू

बाईच चालल करू करू

बाईच चालल करू करू

–अशोक बुधाजी दळवी

महामानवा प्रणाम – dr babasaheb ambedkar kavita in marathi

तुझ्यामुळे सूर्य उगवला जीवन रेषेतला

पाऊस दृष्टीपथावर आला वळवातला

गुदमरून टाकणाऱ्या ढगाळ दुनियेतुनी

तू तेजस्वीपणे चमकलास

आणि श्वास घेण्यास बुझलेल्या

हजार बांधवांच्या नलिका मोकळ्या झाल्या

जातीवर्णाची रुंदीकणाची भिंत

सवर्ण लांडग्यांनी उभी केली स्वार्थासाठी

पण तुझ्यामुळे तडा गेला भिंतीला खिंडार पडले

आणि नवसंसार उभारण्यास दार उघडे झाले

गुदमरून कोंडून डागाळलेले जीव

हक्काने मीठ-भाकर खाण्यास तयार झाले

तुझ्यामुळेच महामानवा नव्या पर्वाचा आरंभ झाला

प्रणाम महामानवा, अखंड तुझ्या शौर्याला

कीर्ती विचाराला प्रणाम, महामानवा प्रणाम !

–अशोक बुधाजी दळवी

नवे रूप

भजनाचे ताल पांगले

बासरीचे सूर थबकले

टाळमृदंग अधू झाले

संगीताच्या नव्या नृत्याने

नारदरूपी नृत्य गेले

पेशवाईतील तमासे लोपले

खरे नृत्य हरवून बसले

काळाच्या ओघांमध्ये

संगीतात म्हणे क्रांती झाली

हजार वाद्ये वाजू लागली

खरे हास्यलोप पावले

बेगडी सारे समोर आले

सुरातील ती लय गेली

बेसूरपणे वाजू लागली

वातावरणातील तरंग गेले

कायमचे डाग राहिले

 

नवे रूप आले

वरवरचे दिसू लागले

आतिल ते जुने ध्वनी

दूषित हवेत तरंगू नाही शकले

–अशोक बुधाजी दळवी

निसर्गा – nisarg kavita in marathi

marathi kavita on nature

निसर्गा मी भाळलो

तुझ्यावरती…

कडेकपाऱ्या, जीर्ण झरे

मोहक वसुंधरे वरती

निसर्गा. काळी माती

कणखर दगडावरती निरागस झाडावरती

वेटोळ्या वेलीवरती

निसर्गा…

सुसाट वाऱ्यावरती

समंध ताऱ्यावरती

गडगड मेघावरती

कडकडाट विजेवरती

निसर्गा…

लवलवत्या कुरणांवरती

चरत्या धेनुवरती

उडत्या थव्यावरती

निसर्गा…

अथांग सागरावरती

झेपत्या लाटावरती

स्तब्ध किनाऱ्यावरती

निसर्गा…

–अशोक बुधाजी दळवी

नात अन गोत – marathi kavita on nati

गुंत्यात गुंतलेली

जसी गाठ कात्याची

तथा एक रूप

हे नाते अन गोत

शब्दांच्या काट

कधी मनात मन गुंतत

ममत्वाच्या भावनेन

कधी हृदयी थेट भिडत

नात जेव्हा बेभान होत

तेव्हा सावरता लपेटत्या घडीला

विपरीत ही घडत

आणि लपटलेले सुत

तिथेच तुटत!

–अशोक बुधाजी दळवी

बाहेर पड घरातन – ghar kavita marathi

माझ्या मायेच अण माझ

वाईच घटकल

तवा मधेच भाऊ ओरडला

म्हणला,

बाहेर पड घरातन

काय दिव लावणार

दिसाया लागलय

बाहेर पडणारच की।

डोळे पुसत मनात म्हटलं

कवातरी पंख फुटल्याल पाखरू

दूर उडणारच व्हत !

पण भाऊ अस बोलाया नको होता

तिथच सार बिनसलं

अण दोन मुख कायमची

मुकी झाली.

कधीतरी डोळ्याला डोळा लागायचा

पण तो ही धुसर झाला

कारण मला अठवाया लागलं

बापन्हाय माय न्हाय

पण भाऊ ओरडलाता बाहेर पड घरातनं.

–अशोक बुधाजी दळवी

प्रीत – marathi prem kavita charolya

प्रीत सांग त्या फुलाने

मज का तुझ्यापरी ठुकरायचे

काकुळत्या मनी कसे हसायचे

सांग प्रीत तुझ्या आठवनीने

किती मी झुरायचे?

क्षणधुंद वेड्या प्रितीला

कितीसे मी कुरळायचे

देठास स्पर्श होता

काट्याने का टोचायचे

पाकळ्यातल्या गंध वेडाने

किती मी झुरायचे

श्वासा विना तुझ्या

किती दिस ममगीत अळवायचे

प्रीत सांग त्या फुलाने

मजका तुझ्या परी ठुकरायचे.

–अशोक बुधाजी दळवी

न्याय दे हिंद बांधवाला – marathi bhashevar anyay kavita

स्वमाय रक्षणास

अर्पिले दानवा तुज नयन

स्वमाय रक्षणास अर्पिले

दानवा तुज कर्ण

तरीही भक्षका नराधमा

तोडताच आम्हा लचका

कण ऊरला जरी रक्ताचा

उफाळून होईल ज्वाला

तांडव तुमच्या नृत्याला

भाताड बनविन उद्याला

तरीही सयमाने

विनवितो विधात्याला

थोप तांडव नृत्याला

न्याय दे हिंद बांधवाला

–अशोक बुधाजी दळवी

मज वेड लागले

कोणी म्हणूदे

मज वेड लागले

भटकंतीचे

तया सांगेन

मज वेड लागले निसर्गाचे

फुल पाखरे, रान-वेली

डोंगर माथी झऱ्यांचे

मजवेड लागले निसर्गाचे

रान फुले, जिर्ण झुले

शितल वृक्ष छायचे

मज वेड लागले निसर्गाचे

सरोवरी कमळाचे

अंबरी इंद्रधनुष्याचे

मज वेड लागले निसर्गाचे

–अशोक बुधाजी दळवी

जखम – marathi kavita bhavna

बेभान करूनी

मलाच लुटलस

सर्वांग दाखवून तुझ

मी मात्र एक वचनी

सर्वस्वी झहालो तुझा

मज लुटल्यावर

तु मात्र अशीच बेभान

खेळवत दुसऱ्यांना

मी गेल्यावर स्वर तेच

ओटावरचे सर्वस्वी

झहाले तुझी

तू जनाला व्याभिचारी

मी मानले तुला

बाकी सारा बेभान पसारा

दुसऱ्या संगे खाटीला

क्षणात लोळवलो असतो

माझ्या ऐकेकाळच्या ज्वानीला

पण लाजेन घाव आवरला

शेवटी…

एकतर्फी प्रेमाचा बळी म्हणून

तूच अमर जहाली असतीस

आणि मी मात्र

चार भिंतीत सडलेला

–अशोक बुधाजी दळवी

भर यौवनात

गाणे कधीच गात नव्हते

वेड्या परी मी

पापी तुझ का म्हणू ?

मीच अभागी पापीणी

भर यौवनात

बेधुंद होऊनी

खाज माझीच

सोयर सुतक न जुळता

लुटायला दिली मज ज्वानी

मुक्त होतास पक्षी तू

ऊडुनी स्वैर वाऱ्यावरी

मी तर बंधीस्त

तोंड लपवुनी

ना मातृत्व, ना सौभाग्य

कधिच विरले तारुण्य

होऊनी पिशाच्च

ते लपेटलेच गाणे

जे कधीच गात नव्हते

वेड्या परी मी.

–अशोक बुधाजी दळवी

तुझे वेगळे – aathvan marathi kavita

अटवनी त्या पुसुनी गेल्या

तेज तुझे विझलेले

का ऐकू मी तुझे वेगळे

मधुर गाणे

मनाच्या बेभान प्रलयावेळी

काळीज माझे धडधडले

सुभोवारच्या पाण्यामध्ये

प्रतिबिंब मम घुसमटले

नकोच त्या आठवणी

नकोच तो सहवास

नकोच गाऊ

तुझे वेगळे मधुर गाणे

–अशोक बुधाजी दळवी

एक नूर

एक नूर बघ

जिंकून गेली भारतमातेला

आलि तेव्हा सूर हरवला

श्वास कोंडला हृदय शुन्याला

एक नूर….

कसले नव्हते नाते तिच्याशी

दुषित रक्त प्रतिपक्षाचे

तरी ही जपले आम्ही

माणुसकी नात्याला

एक नूर…

गोंडस् त्या मृतीने

जिंकून घेतले आम्हा भावनेला

स्व खर्चाने आपुलकीने

जीवदान दिले तिला

एक नूर…

–अशोक बुधाजी दळवी

नकार – sad love marathi kavita

तुझ्या नजरेच्या तराजुत

मज का साखारलेस

भास होता की अभास

मज का हेरलेस

स्वप्नांच्या प्रणयात

मज का धुंद केलेस

बेधुंद तुझी काया दाऊनी

मज का वेड लाविलेस

आरशात उजळलेल्या

तुझ्या प्रतिबिंबात मज का डुबवलेस

ओटाना ओट देत

ओढ का लाविलेस

–अशोक बुधाजी दळवी